คนขี้ขลาดเติบโตมาอย่างยากจนในเขตชานเมืองของลอนดอน ได้รับความช่วยเหลือและสนับสนุนบนเวทีตั้งแต่ยังเป็นเด็กโดยไวโอเล็ต แม่ผู้น่ารักของเขา ผู้ซึ่งดูเหมือนจะตามใจแนวอวดเก่งแก่แดดของลูกชายของเธอ ไวโอเล็ตเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนซึ่งเคยตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากและดูแลหอพัก คนขี้ขลาดเคยกล่าวไว้ว่าเขาต้องการที่จะร่ำรวยและประสบความสำเร็จโดยเร็วที่สุด "เพื่อพาแม่ออกจากห้องครัวที่ถูกสาปแช่ง" แม้ว่าเขาจะได้แสดงความรู้สึกยิ่งใหญ่ครั้งแรกในลอนดอนในปี ค.ศ. 1920 กับ The Vortex เขาก็อาศัยอยู่ที่บ้านกับพ่อและแม่ของเขา

 

 

ใน The Vortex คนขี้ขลาดรับบทเป็นนิคกี้ "เพลย์บอยที่มีพรสวรรค์และซับซ้อน" นอกเวที เขาสร้างภาพลักษณ์ต่อสาธารณะอย่างพิถีพิถันโดยให้มีลักษณะเหมือนตัวละคร: เน้นเสียงที่ตัดมาซึ่งปกปิดพื้นหลังที่ไม่หรูหราของเขา เขาใช้ชีวิตด้วยความหวาดกลัวที่จะถูกมองว่าเป็นเกย์ (เพื่อนของเขา John Gielgud มีอาการทางประสาทหลังจากถูกจับในข้อหากระท่อม) มีการแนะนำว่าการที่เชอร์ชิลล์ไม่ยอมรับเรื่องเพศของคนขี้ขลาดอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาไม่ได้รับตำแหน่งอัศวินหลังจากเขียนบทและกำกับร่วมกับ David Lean ภาพยนตร์สงครามรักชาติเรื่อง In ซึ่ง We Serve ขอบเขตของความกลัวที่จะถูกเปิดโปงของคนขี้ขลาดนั้นชัดเจนจากบันทึกในไดอารี่: “ฉันศึกษาส่วนหน้าของตัวเองอย่างรอบคอบ … ฉันส่องกระจกของตัวเองอย่างไร้ความปรานีก่อนออกไปข้างนอก เพราะแม้แต่จัมเปอร์โปโลหรือเนคไทที่โชคไม่ดีก็เสี่ยงอันตรายได้ ”

 

 

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีช่วงเวลาที่ใกล้ชิดเช่นนี้เมื่อรู้สึกใกล้ชิดกับคนขี้ขลาด แต่ส่วนใหญ่จะวิ่งผ่านชีวิตและอาชีพของเขา ถึงกระนั้น ยังมีอีกมากจากตัวคนขี้ขลาดเอง ผู้ซึ่งไม่เคยน้อยไปกว่าความบันเทิงในบันทึกประจำวันและเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของการแสดงบนหน้าจอของเขา จากนั้นก็มีแชทโชว์ปรากฏขึ้นในชีวิตต่อมา เขาทิ้งลูกระเบิดมือเหมือนระเบิดมือ ไร้ยางอายในแสงแห่งความสนใจ “อายุเท่าไหร่ที่คุณรู้ว่าคุณเป็นดารา” ผู้นำเสนอถาม “สอง” เขาทำหน้าตาย